KEŞKE ÖLÜM BECEREBİLDİĞİM BİR ŞEY OLSAN

Sen gülmedin, güller açmadı ruhumun derinliklerinde.Bana doğru koşmadın.Rüyalarımdan hep sarsarak uyandırdın beni . Sesin böldü uykumu. Bir ormanın derinliklerinde hep kayboldum,Sürekli kayboluyorum, kaybolmak ve yolunu şaşırmak bana düşüyor sürekli.Sensiz ben nicedir böyle acı çekmekteyim, amansız bir acı. Burada sarmaşıklar ağaçların beline dolanıyor, benimde boğazıma.Hepsi sarılıp boğazıma beni boğmak istiyor.Bende teslim ediyorum kendimi, ama alamıyorlar canımı bir türlü.Meğer canım benden uçalı çok olmuş, canım canına karışmış.Bende değil sendeymiş benim canım,alamadılar.Kalakaldım burada böyle yalnız anlayacağın, senden uzakta.Toprağın üzerinde bir sürü dikenler büyüdü.Hepsi ayaklarıma batıyor artık ve ben yürüyemiyorum. Artık o kadar yorgunum ki uzanmak istiyorum ıssız bir ağacın dibine.Üzerimde çimler bitsinler yorgan olarak.Ölüme yatmak istiyorum ölmek, bir anda, sertçe, hızlıca.Bu yorgunluk artık bedenime hapsoldu ve terketmiyor.Adım atmaktan acizim artık, ayağa kalkmaktan, yaşamaktan.Ne olur en azından ölüm becerebileceğim bir şey olaydı.