KENDİ MUTLULUĞUMA MEZAR KAZIDIM

Bir yüküm var çekemiyorum behüzarım,bizarım,naçarım.Bir ağlamak,bir ağlamak çöküyor ki içime hatıralarım, göz pınarlarımda ıslanırken hıçkırıklarımın rengine bürünüyo zaman. Ayaz gecelerde kucağını yorgan edindiğim annemin beni dünyaya getirdiği günden bu yana yüreğim hiç bu kadar çaresiz, gözlerim hiç bu kadar yağmurlu olmamıştı.Şimdi senin hasretindir gözlerimden damla damla sızan.Önce seni bana veren sonrada geri alan yaradan kendi aşkımı şekillendirme özgürlüğüne sahip eylemedi beni.işte ben bu yüzden yaradana hiç şikayet etmeden ona teslim olarak ve susarak ağlıyorum.Gülümsemelerim dudaklarımın ucunda donup kalıyor öylece kendi mutluluğuma mezar kazıyorum. Acaba sevinçlerimin kandilleri tekrar yanarmı diye kaç kez gözlerine hicret başlatıyor yüreğim bir bilsen ama her defasında gözlerine uçarken vuruyorlar beni meğer hiç bilmemişim gökte uçan kuşların yerde öldüklerini. Sen uğruna bütün yazılarımı yazdığım sevgili şunu bilki o soğuk gecelerde koynunda yavrusunu ısıtan bir anne misali her gece yüreğimin en sıcak ikliminde geceliyorsun. Her gece gözlerine kapanıyor gözlerim her sabah gözlerinin rengine uyanıyor gözlerim.Neyse yoksun Ve anlıyorum ki bu aşkta bana sonsuz sevmek sana ise sevilmek düştü.

Şimdi Bu Yaşadıklarımı Hüzün mü , inci mi ? Farkındamısın kaybettim bilincimi .Hep seni tutmak için yitirdim tüm direncimi.