ADEM'DEN HAVVA SINA 1

Ayaklarım kanıyor Havva, dikenli yollardan geçtim, canım yanıyor, canımın acısı geçmiyor. Güllere dokunamıyorum, parmaklarım kanıyor; bülbüle uzanamıyorum, ellerim ısırılıyor; balıkları tutamıyorum, su gibi akıp gidiyor.

Başının çok uzakta olduğu ve sonunu bilmediğim bu ömür, su gibi akıp gidiyor. Cezalandırılışım sadece cennetten çıkarılış değil, bir o kadar lanetleniş.Her lanet içinde yeni doğacak lanetleri barındırıyor. Ben içimde seni barındırmaktayım; dünya içinde yeni dünyalar; cezalar kendisinden daha korkunç cezaları. Şimdi melekler beni görüp dolanıyor mudur eskisi gibi Havva, affedilişin o keskin tadından mahrumum. Benimki sonsuz gibi gözüken büyük bir yıkımın sadece ilk evresi. Yılların sonu yok, asırların, geleceğin sonu yok; sonun sonunu göremiyorum. Sonun sonunu bilseydim de benim için önemli olan yine senin başlangıcın olurdu. Zamanın üzerinde bir sen varsın benim bildiğim, olgularımı mahveden. Bilemiyorum cezamın kapsadığı coğrafyaları, yoksa tüm dünya cezadan cezaya bir geçiş midir diye düşüncelerdeyim.

Neyse Havva 

Bana ölürken bile sen gereksin Havva; soyumdan olanın diyeceği gibi; bana seni gerek seni